Πηγαίνοντας στην σελίδα 19 του βιβλίου βλέπω μια περίεργη άποψη.
......Μας είπαν ότι..... ο νους είναι ένας άγρφος πίνακας....
......αντίθετα, η συνείδηση είναι μια ενδογενής ιδιότητα του εγκεφάλου......
Θα ήταν ποιο ακριβές να πούμε πως η συνείδηση είναι η ποιότητα του εξω-σωματικού Νου, που εκφράζεται μέσα από συγκεκριμένες δομές και λειτουργίες του εγκεφάλου.
......
Μια παρένθενση. Εκτός από την συνείδηση και άλλα πράγματα είνα ενδογενείς ιδιότητες του ανθρώπου. Έτσι και η γλωσική ικανότητα αποτελεί μια ενδογενή ιδιότητα. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι γνωρίζει κάποιος μια γλώσσα χωρίς να την διδαχθεί από τους γονείς του ή το περιβάλλον του. Σημαίνει ότι έχει την ικανότητα να την κατανοήσει και να την μάθει από την φύση του. Ακόμα και να την εξελίξει. Ίσως και να παράγει μια γλώσσα μόνος αν δεν τύχει την γονεεικής εκπέδευσης για προσωπική χρήση. Όταν λοιπόν λέμε ότι η συνείδηση είνα ενδογενής ιδιότητα, δεν σημαίνει ότι γενιόμαστε με ένα πακέτο γνώσεων στο κεφάλι μας, εκτός ίσως από ορισμένες ενστικτώδεις "γνώσεις" όπως ότι τα φίδια είναι επικύνδυνα.
-------------
Εδώ έχουμε περάσει σε ένα εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχθεί θέμα. Πως προκύπτει η ύπαρξη ενός εξωσωματικού Νου; Τι φέρνει σαν απόδειξη ο Γιάννης;
Αρχικά τις Near Death Experiences, N.D.E.. Όμως οι N.D.E. δεν έχουν γίνει αποδεκτές επιστημονικά ότι αποτελούν τεκμηριωμένες εξωσωματικές εμπειρίες, αντίθετα έχουμε αρκετές υποθέσεις για την ψυχολογική και φυσιολογική εξήγησή τους χωρίς υπερβατική βοήθεια. Οπότε δεν μπορούμε να τις πάρουμε σαν αποδείξεις. Μετά αναφέρεται στο David Bohm, λέγοντας ότι "θεωρεί τα κβαντικά φαινόμενα καθοριζόμενα από ανεπαίσθητες δυνάμεις που λειτουργούν σε βαθύτερα επίπεδα της πραγματικότητας". Αν και είναι θεωρία που δεν έχει γίνει ευρέως αποδεκτή, η θεωρία αυτή δεν υπονοεί κάτι το υπερβατικό, ή γενικά κάτι εκτός της ύλης, αλλά υποθέτει ότι υπάρχει ένα ακόμα επίπεδο σωματιδίων ή διαμόρφωσης των σωματιδίων που δεν έχουμε προσεγγίσει ακόμα. Πιο κάτω αναφέρει τον Sir John Ecceles, και την θεωρία του για τρία επίπεδα ύπαρξης, που όμως αν την καταλαβαίνω καλά δεν απαιτεί κάποια μη υλική ύπαρξη.
Φυσικά και οι υλιστές θεωρούν την συνείδηση και τα συναισθήματα εκφάνσεις της ύλης, αλλά δεν αρνούνται επίμονα την ανεξάρτητη της ύλης, ύπαρξη του πνεύματος. Δεν έχουν λόγο να το κάνουν. Ουσιαστικά παρατηρούν ότι το βάρος της απόδειξης παραμένει σε όσους υποστηρίζουν την ύπαρξη του πνεύματος εκτός της ύλης. Εκεί ακριβώς διαφοροποιούνται οι άθεοι και οι αγνωστικιστές από τους πιστούς. Δεν παίζει ρόλο αν η πίστη στρέφεται σε μια τελεολογική θεώρηση (όπως η πρώιμη κομμουνιστική θεώρηση), σε ένα δόγμα ή ένα Θεό. Γενικά η έλλειψη απόδειξης είναι το θέμα που τους απασχολεί.
Δεν έπιασα όλα τα σημεία που θίγει ο Γ.Α., αλλά γενικότερα είναι φανερό ότι δεν υφίσταται κάποια σοβαρή απόδειξη περί της μη υλικής ύπαρξης. Αν υπήρχε θα ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα μμε και τα paper των πανεπηστημίων θα βρίθανε από έρευνες σχετικά.
Και ο Γ.Α. τελειώνει το κεφάλαιο με την υπόθεση ότι η ίδια η φύση της βιωματικής πνευματικής εμπειρίας καθιστά αυταπόδεικτη την ύπαρξη ενός πνευματικού κόσμου. μέσω της συνταρακτικής αλλαγής και αφίπνισης που παράγει.
Έχοντας κάτι ψιλά από "υπερβατικές" πνευματικές εμπειρίες, θα συμφωνήσω ότι είνα συνταρακτικές και επιρρεάζουν καθοριστικά την ζωή. Όμως όπως η σκέψη και τα συναισθήματα μπορούν μια χαρά να εξηγηθούν σαν εκφάνσεις της ύλης, δεν βλέπω κανένα απολύτως λόγο να μην μπορούν να εξηγηθούν και οι "υπερβατικές" πνευματικές εμπειρίες.
Σαν άνθρωποι που έχουμε κάποια επαφή με τον χώρο της επιστήμης, γνωρίζουμε το Occam's Razor. Η πιθανότητα να υπάρχει ένας πνευματικός κόσμος χωρίς ύλη, δεν μπορεί θεωρητικά να αποκλειστεί, αλλά δεν έχουμε δεδομένα για να θεωρήσουμε την υπόθεση ισχυρότερη από την μη ύπαρξή του. Έτσι η αποδοχή της υπόθεσης, είναι επισφαλής.
Η απελευθέρωση από το γνωστό.